“Duvarların dili olsa da anlatsa…”
Bugün Ulucanlar Cezaevi Müzesi’ni gezdim. Kolay kolay etkisinden çıkabileceğim bir yer değil… Her adımda tarihin acı yüzüyle, susturulmuş seslerle, yazılmış mektuplarla, hücrelere kazınmış umutlarla karşılaştım.

O daracık hücreler, infaz odaları, tek başına kalınan taş duvarlar… Hepsi bir şey anlatıyor. Sadece bir müze değil burası, bir hafıza mekanı. Dönem dönem içeri düşen gazetecilerin, yazarların, düşünürlerin izleri hâlâ orada sanki.

Radyo sesleri, fonda çalan eski haberler, mektuplardan alıntılar… İnsanın içini ürpertiyor ama bir o kadar da düşündürüyor.

En çok etkilendiğim yer, idam sehpasının olduğu bölümdü. Sessizlik çöküyor orada. Herkesin yüzü değişiyor, adımlar yavaşlıyor. Çünkü orada sadece bir ip değil, koskoca bir tarihin yükü sallanıyor.

Ulucanlar’a gitmek sadece bir gezi değil, bir yüzleşme. Gidecek olanlara tavsiyem: Zihnen hazırlıklı gidin. Ama mutlaka gidin. Unutmak istemediklerimiz için…

#UlucanlarCezaevi #AnkaraTarihi #UnutmaUnutturma #BirZamanlarİçeride

Gerçekten çok etkileyici ve geldiğinizde değen bir yer. İnsanların hikayeleri, hücreler çok etkileyici. Verilen paraya kesinlikle değiyor. Ücreti makul. 30 tl tam. 5. Sınıf altı çocuklar ücretsiz. Öğretmen, polis ücretsiz.

Ankara'ya gezmek için gittiğimizde mutlaka gideceğiz deyip fırsat yaratıp eve döneceğimiz gün ziyaret edebildik. İyi ki gidip ziyaret etmişiz dediğimiz ender yerlerden biri diyebilirim. O kadar etkilendim o kadar üzüldüm ki yolculuk boyunca bir an olsun aklımdan çıkmadı. Mutlaka herkesin gidip görmesi gereken bir yer. Bana mı öyle geldi bilmiyorum ama sanki içeride hala mahkum edilenlerin kokusu var. O duvarlar hala bir şeyler anlatmak istiyor gibi. Çok üzücü gerçekten. Sözün bittiği yer ....