Hem içi çok temiz hem etrafı gerçekten aşırı güzel. Suyu yukarıya doğru takip ederseniz kafeler var, ayaklarınıza suya sokarak bir şeyler yiyip içebilirsiniz. Bölgeye uğramışken balık yemeyi unutmayın. Caminin sağ tarafındaki soğuk suyu içmeyi tercih edebilirsiniz gerçekten çivi gibi. Dağdan geldiği söyleniyor.

Sıcak Malatya güneşinin altında, biraz soluklansam da...** derin bir nefes aldım. Önümde, taş duvarlarıyla zamana meydan okuyan, mütevazı ama bir o kadar da heybetli duran bir yer: **Somuncu Baba Türbesi.** Kapısından içeri adımımı attığım anda, dışarıdaki şehrin gürültüsü anında kesildi sanki. Yerini, huzurla dolu, dingin bir sese bıraktı: Fısıldayan dualar, hafifçe hışırdayan sayfalar ve içime işleyen, asırlık ahşabın misk gibi kokusu.

**"Hoş geldin evladım,"** der gibiydi her köşesi. **Burası benim, Şeyh Hamza, ama daha çok Somuncu Baba diye tanınırsınız sizler.** Hayatımı, ekmeğimi, bilgimi paylaşmaya adadığım yerin kalbi burası işte. Kubbesi başımın üstünde, sanki gökyüzüne açılan bir pencere gibi.

**Duvarlarda asılı levhalar...** Ayetler, hadisler, ism-i celaller. Gözüm bir kitabeye takıldı: "Hazret-i Şeyh Hamid-i Veli Somuncu Baba Kaddesallahu Sırrahu". İşte buydu benim kimliğim. Bursa'da fırınımda pişirdiğim ekmeklerle doyurduğum canlar, Yıldırım Bayezid'e yaptığım o meşhur hutbe... Hepsi bu ismin ardında saklı. **Ama asıl önemli olan, burada bir soluklanmanız, içinizi dökmeniz.**

**Şu köşede oturmuş, gözleri kapalı, içten içe mırıldanan amcayı görüyor musunuz?** Belki bir derdi var, belki şükrediyor. **O pencere kenarında, elleri açık dua eden genç kadın?** Umut dolu. Burası sadece bir mezar değil; **dertlerin bırakıldığı, yüreklerin hafiflediği bir liman.** Ben sadece bir vesileyim. Asıl olan, buraya getirdiğiniz samimiyet.

**Şu küçük mescide geçelim.** Mihrabın önünde durdum. Bir zamanlar benim de kıldırdığım namazlar geldi aklıma. Şimdi burada, sizin namazlarınız yükseliyor semaya. O loş ışıkta, toz taneleri havada dans ederken, insanın içi doluyor. **"Somuncu Baba, ruhuma bir gıda ver,"** diye geçirdim içimden. Çünkü biliyorum, benim adım "Ekmekçi Baba" demekti. Ruhun ekmeği de burada aranırdı.

**Bahçeye çıkınca,** ağaçların gölgesi serinletti. **Malatya Ovası uzanıyor uzaklarda.** Bu şehir (Aspozi derlerdi bir zamanlar) beni bağrına bastı, son nefesimi burada verdim. **Şuradaki çeşmenin suyu hâlâ akar, içenlerin yüzünde bir tebessüm bırakır.** Tıpkı fırınımdan çıkan sıcak ekmeğin, açları doyurduğunda bıraktığı gibi...

**Dönüp son bir kez baktım türbeye.** Taşlarında asırların izi, kapısında binlerce niyazın emeği vardı. **"Elveda demek yok aslında,"** diye düşündüm. **"Siz gidin, ama içinizdeki o huzur, o sıcaklık kalsın. Ben buradayım. Ekmek gibi, su gibi... İhtiyacı olan kalbe bir nebze gıda olmak için."**

**Ayakkabılarımı giyerken,** içimde bir sıcaklık, bir hafiflik vardı. Malatya'nın sıcağı yeniden yüzümü okşadı, ama artık daha farklıydı. **Çünkü Somuncu Baba'nın kapısı, gönlümün bir köşesine de açılmıştı sanki. Ve orada hep sıcak bir ekmek, serin bir su ve sonsuz bir huzur olacaktı.**

Dün kuzenlerimle Malatya Darende’deki Somuncu Baba Türbesi’ni ziyaret ettik. Girişte ücretsiz rehberlik hizmeti olduğunu görünce faydalandık. Kapıyı çaldığımızda rehber beyefendi bizi çok güler yüzlü ve nazik bir şekilde karşıladı. Sade ve akıcı bir dille anlattıklarıyla gezimizi bambaşka bir hale getirdi.

Sadece gezip geçmek yerine, mekânın tarihini ve maneviyatını hissederek dolaştık. Anlatımları o kadar etkileyiciydi ki, duygulanıp gözyaşlarımızı tutamadık.

Mekân tertemiz, huzurlu ve çok düzenliydi. Bizim için unutulmaz bir ziyaret oldu. Emeği geçen herkese ve özellikle rehberlik hizmetini sunanlara teşekkür ederiz. Allah razı olsun.