Bir Dostun Meşkine Katılmak: Alan Parsons Project @ Cemil Topuzlu

Bazı konserler vardır; sadece dinlemeye değil, hatırlamaya, vedalaşmaya, teşekkür etmeye gidersiniz. Dünkü Alan Parsons Project konseri, işte tam da böyleydi. 80’lerin sonlarında, liseli bir çocukken sesini ilk duyduğum adam... Şimdi karşımdaki sahnede, yaşamın ileri bir durağında, bastonuna rağmen dimdik bir müzikal mirasla duruyordu. Bir dostumu görmeye geldim. Bir gönüldaşımın meşkine kulak verdim.

Cemil Topuzlu Açıkhava sahnesi… Bu mekâna son gelişimizi düşündük hanımla. Yine aynı duygular, başka bir ikon: Joan Baez. Demek ki biz, yıllar geçtikçe ikonlara vedaya geliyoruz artık.

Girişteki halimiz, gençliğin çok uzağında bir “hazırlık listesi”ni işaretliyordu: Rennie tamam, üzerimize hırka aldık, prostat hapı içildi, telefonlar cepte, gençler telefondan barkod okutuyor biz kağıt biletlerimizi son bir kez kontrol ettik… Böyle liste mi olur! Ama olur. Yaşanmışlık biriktikçe, müziği dinlemek yetmiyor; yaşamla birlikte taşınan yükleri de hafifletmeye geliyor insan.

Seyirci profili tam beklediğimiz gibiydi. Beyaz saçlar arasında gençlikten kalma birer hatıra gibi oturuyorduk koltuklarımıza.

Sahnede bir “taht” kurulmuştu adeta. Alan Parsons oraya oturduğunda, bastonundan destek alan bedenin aksine, müziğe hükmeden ruh hâlâ çevik, hâlâ yaratıcıydı. Her notada "bunları ben yaptım" diyen bir vakur. Her melodide, kendi ömrümüzden birer kıymetli kırıntı.

"Old and Wise" çalındığında, hanıma döndüm: “Ben bu şarkının muhatabıyım,” dedim. “Benimle konuşuyor.”

Ve dedim ki:
"Bana seni tanıyıp tanımadığımı sorduklarında,
senin benim gönüldaşım olduğunu söyleyeceğim."

İspanya turnesinden bahsetti Alan. Bizse bu dünyada bir daha görüşür müyüz, bilinmez... Ama adını andığımda, “bir dostumdu” diyeceğim biri artık o. Roger Waters gibi, Alan Parsons da sadece bir müzisyen değil benim için — hayatın anlamlı bir yerinden seslenen eski bir yoldaş.

Yan koltuktan birileri “Bu yaşta nasıl bu enerjiyi buluyor?” diye fısıldadı. “İlaç alıyordur” dediler. Belki... Ama asıl güç, o notaların ardında taşıdığı anlamda. Eğer gerçekten dinleselerdi, Old and wise'dan sonra 'yarın İspanya' da olacağım... " diye başlayan konuşmasında, ‘La Sagrada Familia’ya yaptığı gönderme ile bizim kendi vedamızı nasıl iç içe işlediğini anlayabilirlerdi.

Bu konser, bir müzik ziyafeti değil sadece. Bir hayat faslının sonbahar sayfasıydı. Alan çaldı, biz sustuk. Ama içimizde yankılanan her nota, bize şunu hatırlattı:

“Bazı insanlar sadece dinlenmez. Onlar, vedalaşmaya gelirler.

Harbiden mükemmel bir sahne. Toplamda üç defa geldim üçünden de mutlu ayrıldım. Herkesin gelip nezih nezih müziğini dinleyip eğlendiği söylenenin de dinleyenin de mutlu olduğu güzel bir ortam. Giriş kalabalık oluyor elbet ancak çok hızlı akıyor, fazla beklemiyorsunuz. Biletleri genelde ortalama bir konsere göre elbette daha pahalı ancak konumu, sahnesi ve oturma düzeni ile bu gayet doğal. Başka bir yerde konser dinleyecem diye 2 saat ayakta sıkış tıkış sanatçı beklemektense bir iki kez az konsere giderim ama burada gelip insan gibi dinlerim. Sadece konser değil Çok Güzel Hareketler Bunların da yaz turnesinde gelmiştik önceki yıllarda o da şahaneydi. Tek ve en büyük problem park sorunu. Etkinlikten bir iki saat önce gelmezseniz yakın bir yere park etmeniz zor.

Birçok farklı etkinlik mekânını deneyimlemiş biri olarak objektif bir değerlendirme yapmak istiyorum. Biz bu mekânda İtalyan bir sanatçının konserini izledik. Elbette sahne performansı muazzamdı ama ben bu yorumu sanatçıya değil, mekânın altyapı kalitesine ayırmak istiyorum.

Harbiye Açıkhava Tiyatrosu, özellikle konser giriş ve çıkış düzeni açısından oldukça başarılı. Giriş noktaları geniş, yönlendirmeler yeterli ve konser sonunda kalabalık olmasına rağmen oldukça seri ve güvenli bir şekilde çıkış yapılabiliyor. Bu, İstanbul’daki birçok açık hava konser alanına göre ciddi bir artı puan.

Tuvaletlerin temizliği ve sayıca yeterliliği, mekânın konfor açısından düşündüğünü gösteriyor. Oturma düzeni amfi formunda; bu sayede sahneyi her açıdan izlemek mümkün ve atmosfer de daha etkileyici hale geliyor. Yaz akşamlarında ise açık havanın sağladığı serinlik ve özgürlük hissi çok daha keyifli bir konser deneyimi sunuyor.

Ancak küçük birkaç olumsuzluk da vardı. Örneğin, karşıdaki Hilton Otel’in balo salonundan gelen Ankara havası, konserin duygusunu bir miktar zedeledi. Elbette bu durum mekanın değil, otelin dikkatsizliğidir ama yine de yaşanmış bir durum olarak paylaşmak isterim.

Ayrıca Beltur’dan dışarıda aldığımız suyu içeri almadılar, halbuki yine aynı markanın ürünüydü. Bu kuralın mantığını anlamakta zorlandım; uygulama açısından katı ve müşteri deneyimini bozan bir detay. Buradan dolayı bir puan kırmak durumundayım. Son olarak, otoparktan konser alanına geçişte (ve özellikle çıkışta) asansör erişimi olmaması, engelli bireyler veya yaşlılar için zorluk yaratabilir. Otoparkın genişliği ve kolaylıkla yer bulma imkânı ise oldukça başarılıydı.

Genel olarak: atmosfer çok etkileyici, organizasyon başarılı, konfor düzeyi yüksek. Ufak detaylara dikkat edilirse İstanbul’daki en özel açık hava etkinlik noktalarından biri olmaya devam edecektir.