Zemheri ayında, Van'ın Gevaş diyarına yol aldım; Abalı'nın beyaz örtüsüne misafir olmak umuduyla. Fakat varıp da gördüm ki, karın nazı varmış, pistlerin sessizliği. Kapalıydı Abalı, sanki doğa ana kucak açmamış gibi bize o gün.
Pistin küçüklüğü ve sadeliği gözüme çarptı, her ne kadar ayaklarım kaymayacak olsa da. Bu basit sırt, belki de yeni başlayanların cesaretini toplayıp ilk adımlarını atabilecekleri bir mekandır, diye düşündüm içimden.
Ocak'ın soğuğunda, 2018'in başlarında, Abalı'nın sessizliğiyle baş başa kaldım.
Her ne kadar pistler bana kapalı olsa da, Van'ın bu köşesi, hikayesiyle ve manzarasıyla gönlümde yer etti.